علیمحمدی بیان داشت: مقالات علمی و پژوهشی متاسفانه به فضای جامعه مخاطب راه پیدا نمی کند. نشریات علمی و پژوهشی که مورد تایید دانشگاه ها هستند و به آنها امتیاز داده می شود، توجهی به فضای خارج از دانشگاه ندارند و عملا جامعه مخاطب آنها محدود است.

وی خاطر نشان کرد: برد این نشریات در بهترین حالت، بهره گیری در فضای دانشگاهی است و عملا کارکرد اجتماعی ندارند؛ چه بسا که بسیاری از این مقالات اساسا متناسب با نیازهای جامعه نگارش نشده و بدین جهت برای حل معضلات اجتماعی و فرهنگی، ساز و کار تعیین کننده ایی ندارند.

علیمحمدی افزود: مشکل کار دانشگاه ها از اینجا ناشی می شود که‌ اساتید را ملزم به به نگارش و حتی تولید مقاله در این گونه نشریات می کنند و به این مقاله ها امتیاز می دهند. با این ساز و کار، اساسا آموزش و اهمیت آن که از مسایل بنیادی هر دانشگاهی باید باشد و هدف استاد نیز در آموزش دهی صحیح و متعهدانه، قربانی تولید مقاله می شود و اهمیت آن هیچگاه به چشم نمی آید. نکته ایی که در دانشگاه های مطرح جهان از اهمیت فوق العاده ایی برخوردار است.

پژوهشگر برتر دانشگاه علم و فرهنگ خاطر نشان کرد: باید رویکرد و نگرش در دانشگاه ها و وزارت علوم که منشا این جریان غلط است، تغییر کند. معیارها و الگوهایی که برای رتبه بندی ایجاد شده اند، اشتباه هستند. به عنوان مثال، بنده که یک نقاش هستم، با همان معیار مورد سنجش قرار می گیرم که اساتید رشته های دیگر؛ بدین جهت برای دانشگاه فعالیت نقاشانه بنده هیچ اهمیتی ندارد و دانشگاه از بنده هم توقع تولید مقاله دارد نه اثر هنری. اگرچه بنده ترجیح داده ام ‌و می دهم که اگر قرار است چیزی از من بماند، همان اثار نقاشی ام باشد.